Sit Alanı'nın Seyir Defteri

Yılın son karadutu

16 Temmuz 2010 Cuma, 21:36 | Yimmek

Karadut çok sevdiğim bir meyva. Ağaçta ya da ağaçtan toplandıktan sonra çok kısa süre içerisinde yenmesi gerekmesi nedeniyle kilolarca alıp yenemiyor.

Bu sene bol bol karaduta doydum. İstanbul’a yolum düştüğünde Kadıköy’deki Şifahane’de karadut suyu içtim. Pazara yolum düştüğünde karadut aldım. Annemlerin evinin bahçesindeki küçücük dutları olan ters karadut ağaçlarını silkeleyip gazete ile toplayıp kaşık kaşık yedim. Hele buzdolabında soğuduktan sonra o kadar lezzetli oluyorlar ki…

Yaz ayları meyvaların resmi geçidi gibi… Biri bitiyor, biri başlıyor. Geçen haftalarda karadut yavaş yavaş yerini beyaz duta bırakmıştı. Didem’le rolleri değiştik (ben karadut, o beyaz dut daha çok sever), dutları o yemeye başladı, ben de dut mevsimini kapattım.

Ta ki bugün pazarda hoş bir sürprizi bizi bekliyor bulurken. Dutçudan her zamanki gibi beyaz dut ve böğürtlen almaya gittiğimizde bir de ne görelim, karadut! Dedim ver, hemen ver, bir kilo ver… Baktım, az gözüktü gözüme iki olsun dedim. Bozulmayacağını bilsem, kalanlara da sulanacaktım (toplam 4 kilo getirmiş) ama zaten sulanamazmışım; kalan iki kilosunu bir kanser hastası rezerve etmiş.

Akşama kadar buzdolabında biraz soğutmaya çalıştım ama tamamen soğumadı tabii, yine de dayanamayıp (bozulacaklar korkusuyla) akşam saatlerinde saldırdım. Benden çıkan endoorgazmik sesleri duyan Didem de bir tadına bakayım dedi, beyaz dut tercih eden Didem de bir anda kendini içi bayana kadar karadut yer buldu. Bir kilo (hatta belki daha fazlası) 10-15 dakika içinde tükenmişti bile.

Yarın bekle geliyorum, kalan bir kiloyu da yiyceeem…