Sit Alanı'nın Seyir Defteri

Sliding Doors oldum

27 Ekim 2005 Perşembe, 01:17 | Film / TV, Memat

Seneler önce Sliding Doors (Kayan Kapılar) isimli bir filmin VCD’sini o dönem çalıştığım işyerinin patronundan alıp izlemiştim. Şaşkınlıkla birkaç hafta sonra sinemalara gelmesine tanık oldum (eski bir film sanmıştım). Sonra televizyonda da oynadı.

Çok ahım şahım bir film olmamasına karşın beğendiğim bir fikir üzerine kurulu. Filmin ana karakteri olan kadın işinden kovuluyor, evine dönüş yolunda koşarak bir metroya yetişmeye çalışıyor. Bir sahnede başarıp metroya binebiliyor, diğerinde ise önüne çıkan bir çocuk yüzünden tökezliyor ve metroya yetişemiyor — metronun kapıları kayarak suratına kapanıyor. Film bundan sonra ikiye bölünmüş biçimde ilerliyor ve kadının metroyu yakalayıp yakalayamaması üzerine kadının yaşamı iki farklı rotada gidiyor. Filmin sonu bende büyük hayal kırıklığı yaratsa da, o kısmını yok sayıp filmi severek hatırlamaya devam ediyorum :-)

Bugün benzer bir sahne ben yaşadım. Geç kalmıştım, koşarak metroya yetişmeye çalışıyordum. Daha metronun girişinde yaşlı bir adama çarpıp (dönüp binlerce kere özür dileyip) içeri daldım. Bileti bastım, merdivenleri indim, derken kapılar kapandı ve dışarıda kaldım. 15:00’te geçecek olan otobüsü yakalamam için o metroya binmem gerekiyordu ve gözümün önünden uzun zamandır anımsamadığım o film geçti. Otobüsü yakalayamadığım için yarım saat, bir saat gecikecektim; bütün günüm ona göre kayacaktı, bunlar nelere yol açacaktı? Acaba o metroya binsem farklı neler gelişecekti? Hayatta her gün verdiğimiz bir sürü karar acaba hayatımızın akışını nasıl etkiliyor?

Oradan hoop başka bir anıya atladım. Küçükkene oturduğumuz evden Seğmenler Parkı‘nın içinden geçen 20-25 dakikalık bir yürüyüşle vardığım British Council‘in kütüphanesini sürekli ziyaret eder, kitap ödünç alır okurdum. Bir ara sardığım bir seri kitapta, sayfalar doğrusal gitmiyordu. Her bölümün sonunda okur olarak bir seçim yapıyordun ve ona göre x. sayfadan ya da y. sayfadan okumaya devam ediyordun. Farklı lezzette bir yaklaşım.

Düşüncelerimden beni kurtaran gelen yeni bir metro aracı oldu, kapı kenarı (ve kol dayanabilen) yerime kuruldum ve kitap okumaya başladım. Metroyu kaçırmama rağmen, pikaçu kibin uçaraktan 15’teki araca yetiştim.