Sit Alanı'nın Seyir Defteri

Jenerik müzikleri

Radyo dinlerken jenerik/reklam adı altında müzik katliamına ne kadar da sinir oluyorum. Çalmaya başlıyor, heyecanlanıyorsun “aa hedeyi çalıyorlar” diye; birkaç saniye sonra parça kesiliyor ve ya başka bir parçaya geçiyor ya da bir anons geliyor arkasından. Tekrar tekrar yayınlanan bu jenerik/reklamlar parçanın o birkaç saniyelik hali ile ezberlememize yol açıyor. Parçanın geri kalanı bize bir anlam bile ifade etmiyor. Sevdiğimiz ya da sevmediğimiz bir program ya da reklam olmasına göre müziği duymamızla beraber “pff yine hödö reklamı geliyor” diyerek bıkkın bir ruh haline dönüşüyoruz.

O müziği hazırlayan insanlara ve o müziğe yazık diil mi? Jeff Wayne 32. Gün haber programının müziği olsun diye yazmamış ki onu, War of the Worlds’ün müzikal yorumunun bir parçasının ilk saniyeleri olarak yazmış. Alan Parsons Project‘in birçok parçası, Chuck Mangione‘un Children of Sanchez‘i, Vangelis‘in 1492‘si ve daha niceleri…

Böyle saydırdıktan sonra dön de kendi kabak arkana bak eylemini gerçekleştirmeden duramıyorum. Üniversite yıllarımda üniversite radyosunda program yaparken jenerik olarak kullandığım Joe Satriani‘nin Crushing Day‘i ve Deep Purple‘ın Son of Alerik’ini hatırlayıp pişman oluyorum. Hatta daha sonra Çırak Keyfi‘nin amatör çekimlerinden derlenen film için önerdiklerimi hatırlayıp iyice bir fena oluyorum. Ben en iyisi çekileyim…