Sit Alanı'nın Seyir Defteri

Geçmişi eşelerken – 11 Temmuz 1998 Cumartesi

18 Haziran 2006 Pazar, 18:17 | Memat

11 Temmuz 1998 Cumartesi
——————————————–

Batıkent’te güneş yavaş yavaş batıyor. Tepenin üzerinde gök giderek kırmızılaşıyor. Pencereden içeri kırmızı ışık doluyor. Odayı Annie’nin güzel sesi dolduruyor. Tipik mükemmel bir resim gibi.

Mükemmel gibi? Mi? Eksik olan ne? Neden “gibi” demek zorunda hissediyorsun kendini? Neden mükemmel diyemiyorsun? Sevgi… sevgi eksik. Aşk eksik. Sevginin eksikliği aşkı unutturuyor değil mi? Aşk demeyeli ne kadar uzun zaman oldu. Emre gelince sana hatırlattı. Ama o kadar uzak gözüküyor ki.

Gölge gene kucağıma atladı. Emre’nin dediği gibi benim iyiliğimi istiyor galiba. Yazmamamı. Gerçekten iyiliğim bu mu? Bilmiyorum. Yazdıkça en azından düşündüklerimin bir kısmının kaybolmadığını düşünüyorum. Çok, çok küçük bir kısmının. Ama en azından hiç yoktan iyidir.

Batıkent’te güneş batımı ne kadar uzun sürüyor. Gökyüzünün değişmeye başlamasıyla tamamen bitişi arasında saatler geçiyor. Uzun süren bir orgazm gibi.

Dönüp dönüp dolaşıp aynı yere geliyoruz. Kafamdan keşke bunları paylaşacak özel biri olsaydı diye geçirdim. Herhangi biri değil, özel biri. Özel biri değil, gerçekten özel biri. Tek bir kişi. Paylaştıklarım olmuyor mu, oluyor. Ama bu gerçekten özel tek bir kişinin yerini tutmuyor. O uzaklarda, gerçekten uzakta. Ve ben ona yaklaşamıyorum.

Ne bekliyorum? Bilmem, herhangi biri. Gerçekten herhangi biri mi? Yoksa bakışlarını sadece beğendiğin insanları görecek kadar geliştirdin mi? Gelişme mi bu? Kimbilir…

Herhangi biri dedikten sonra pikabın üstündeki plağa baktım. Firefly isimli bir albüm, harika bir kapak. Gökkuşağı ile birleşen bir ateş böceği, altında dalgalı bir deniz. Mesela bu diye aklımdan geçirdim. İşte “herhangi biri“.